Είναι στιγμές..

Είναι στιγμές που σκέφτεσαι αν αξίζει να δίνεις τη μάχη. Το νόημά της φαίνεται θολό, σα να μην έχει νόημα. Άλλες φορές σκοτεινό, κάποιος θέλει να κερδίσει από τον ιδρώτα, ίσως και από το αίμα μας. Και τότε το μυαλό σταματάει για μια στιγμή, η θέληση, ο ενθουσιασμός καταλαγιάζουν, τα πόδια μουδιάζουν και ετοιμάζεσαι να γυρίσεις πίσω... Ακούς φωνές να λένε "δεν αξίζει τον κόπο" "παράτα τα, μην παλεύεις άλλο".. Και όμως η καρδιά και η ψυχή δεν έχουν συμφωνήσει ακόμα.. Δεν έχουν πει την τελευταία κουβέντα.. Αυτές είναι που τελικά θα αποφασίσουν για το τί θα κάνεις. Όλα γύρω φαντάζουν πολύπλοκα, μπερδεμένα, άγρια. Τα μάτια βαραίνουν, η σκέψη δεν μπορεί να προχωρήσει παραπέρα.. Εκείνες τις στιγμές, που φαίνονται τόσο ατελείωτες, κλείνεις τα μάτια και τα αυτιά.. Πλέον, κοιάζεις και ακούς μέσα σου! Βλέπεις στεναχώρια αλλά και μια σπίθα.. Όσο η στεναχώρια γίνεται θυμός, αυτή η σπίθα μεγαλώνει θεριεύει.. Ακούς το αίμα να κυλάει στις φλέβες σου.. Όχι, όχι, δεν κυλάει, κοχλάζει και ξεχύνεται.. Αυτό είναι, ήρθε η ώρα.. Ανοίγεις τα μάτια, έχεις ήδη αποφασίσει. Δεν παρατάς τη μάχη: τρέχεις αλαφιασμένος μα και σίγουρος αναζητόντας τα όπλα σου. Δεν είναι ανάγκη να είναι όπλα πόνου και αίματος.. Είναι ο άνθρωπός σου που σου στέκεται στα πάντα, είναι ο λόγος σου, η οικογένεια, ίσως και το ιστολόγιο σου.. Δεν έχεις χρόνο για χάσιμο.. Σίγουρα όμως, όλα όσα προηγήθηκαν δεν ήταν χαμένος χρόνος!! Χαμένη θα ` ναι η νιότη σου, αν δεν πιάσει τόπο!